Hz. Ömer (ra) ile Hz. Ali (ra) Efendilerimiz Ka‘be’yi tavaftan çıktıkları sırada annesini sırtında taşıyan bir bedevî (göçebe) gördüler.
Bedevî, bir yandan annesini taşıyor, bir yandan da şu şiiri okuyordu:
“Ben sırtımdakinin serkeşlik yapıp ürkmeyen bineğiyim. Diğer bütün binekler ürküp kaçsalar da ben ne ürker ve ne de kaçarım. Onun beni karnında taşıması ve emzirmesi ise benim yaptığımdan çok daha zahmetliydi. Ey Allahım! Emret; senin hizmetindeyim." (Lebbeyk! Allahümme lebbeyk!)
Adamın bu hâlini gören Hz. Ali (ra), Hz. Ömer Efendimize dönerek,
“Ey Hafsânın babası! Bu adamla birlikte bir daha tavâf yapalım. Umulur ki bu kez rahmet inecek ve hepimizi kaplayacaktır” dedi. Ve bedevî, sırtında annesiyle birlikte yaptığı tavâf boyunca bu şiiri okumayı sürdürdü.
Bu arada Hz. Ali de ona karşılık olmak üzere, “Şunu bil ki Allah Teâlâ senin, annene gösterdiğin bu vefadan çok daha vefâlıdır. Bunun için de senin azına çok büyük mükâfatlar verecektir” şiirini okuyordu.
